കല, കലാകാരൻ , സമൂഹം

കല, കലാകാരൻ , സമൂഹം

               കലഹമാണ് പലപ്പോഴും കലകൾ. വ്യവസ്ഥിതിയോടും, ഇഴയുന്ന സമൂഹ മനസ്സിനോടും, തന്നെ പിടിച്ചു വലിക്കുന്ന കടിഞ്ഞാണുകളോടും കലഹിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന കലാകാരന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യ  പ്രഖ്യാപനങ്ങളാകുന്നു കലാസൃഷ്ടികൾ. അതിരുകളില്ലാത്ത മനുഷ്യ ഭാവനയിൽ ഉദയം കൊള്ളുന്നതും, ജീവിതാനുഭവങ്ങൾ ഉറഞ്ഞു കൂടുന്നതും, ഒരു സാംസ്കാരികതയുടെ ശേഷിപ്പായി കാലത്തെ കവച്ചു വെയ്ക്കുന്നതുമായ ശ്രമങ്ങളെല്ലാം കലയുടെ മേൽവിലാസമണിയാറുണ്ട്. അടയാളങ്ങളായി അവശേഷിക്കാനും, പ്രതിരോധത്തിന്റെയോ, പ്രതിഷേധത്തിന്റെയോ കനലായ് എരിയാനും കല രൂപമണിയാറുണ്ട്. ആസ്വാദനം എന്ന പൊതു സവിശേഷതയിൽ സമ്മേളിക്കുന്നവയെങ്കിലും സ്വത്വത്തിലും, ധർമ്മത്തിലും, രൂപങ്ങളിലുമുള്ള ഈ വൈവിധ്യം തന്നെയാണ് കലയുടെ ശക്തി.
                  ആസ്വാദനോപാധി  എന്ന സ്വത്വത്തിൽ നിന്ന് കലയും ആസ്വദിപ്പിക്കുക എന്ന ലക്ഷ്യത്തിനപ്പുറത്തേക്ക് കലാകാരനും ചുവടു വെയ്ക്കേണ്ടതുണ്ട്. വിയോജിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം പോലും കവർന്നെടുക്കപ്പെടുന്ന കാലഘട്ടത്തിലെ കലാകാരന്റെ അസ്ത്വിത്വത്തിനും, ആവിഷ്ക്കാരങ്ങൾക്കും പൂർണ്ണതയെ പുൽകാനാവില്ല. സാമൂഹിക പ്രതിബദ്ധത അടിച്ചേൽപ്പിക്കുമ്പോൾ സ്വതന്ത്രമായ ആവിഷ്ക്കാരത്തിന്റെ സൗന്ദര്യം ചോർന്നു  പോകുമെന്ന യാഥാർത്യവും ചില രാഷ്ട്രീയ സാഹചര്യങ്ങളുടെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ നാം കണ്ടറിഞ്ഞതാണ്. ഈ വാദങ്ങൾ പരസ്പരം വെട്ടിവീഴ്ത്തുന്നുണ്ടെങ്കിലും കലാകാരൻ സാമൂഹിക താത്പര്യങ്ങളെക്കൂടി സൃഷ്ടിപരതയുടെ ലാവണങ്ങളിലേക്ക്  ആനയിക്കേണ്ടതുണ്ട് എന്നാണ് എന്റെ തോന്നൽ. ഇത്തരം വൈരുദ്ധ്യങ്ങൾക്കിടയിൽ കലയേയും, കലാകാരനെയും നല്ല നാളേകളുടെ  സാധ്യതകളായി കണ്ടെടുക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയാണ് ഈ കുറിപ്പിൽ.     
                കലാകാരന്റെ മൗനവും, കലാവിഷ്ക്കാരങ്ങളുടെ പാരമ്യതയും സമൂഹത്തിനു വന്നുഭവിക്കുന്ന  രണ്ട് അവസ്ഥകളുടെ തെളിവുകളാണ്. ആവിഷ്ക്കാര സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന് വിലങ്ങു വീഴുമ്പോഴും, അടിച്ചമർത്തലിന്റെ ക്രൂരതയിൽ ശബ്ദമുയർത്താനാവാത്ത വിധം കലാകാരൻ നിസ്സഹായനാവുമ്പോഴും, വ്യക്തിഗത നേട്ടങ്ങൾക്കായ് സമൂഹത്തിന്റെ നന്മ നിറഞ്ഞ പൊതു ഇടങ്ങളെ ഒറ്റുകൊടുക്കുന്ന സാംസ്കാരിക അൽപ്പന്മാർ വായ തുറക്കാതിരിക്കുമ്പോഴും സമൂഹത്തിൽ മൗനം പടരുന്നു. കലയും, കലാകാരനും ജീവൻ അടർന്ന കാഴ്ച വസ്തുക്കളാകുന്നു.
             വികലമായ ആശയങ്ങളാൽ ഒരുമിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന ആൾക്കൂട്ടങ്ങൾ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്ന അഴുക്കു ചാലുകളിലൂടെ ഒഴുകുന്ന സമൂഹത്തിന്റെ ഭാഗമായി സർവ്വനാശത്തിന്റെ വരും കാലങ്ങളെ നിഷ്ക്രിയമായി കാത്തിരിക്കുന്ന കലാകാരന്മാരെ സൃഷ്ടിക്കുന്നതിൽ സമൂഹത്തിലെ ഭൂരിപക്ഷത്തിനും പങ്കുണ്ട്. അധികാര-ആശ്രിത കൂട്ടായ്മയുടെ അസമത്വം നുരയുന്ന വ്യവസ്ഥിതിയിൽ കാലുറപ്പിക്കാനായി  വഴക്കമുള്ള നട്ടെല്ലുകളും, ബധിരമായ കാതുകളും, ഉയരാത്ത നാവുമായി പൊതുജനങ്ങളും നിസ്സംഗതയുടെ സുരക്ഷയിൽ (?)  അഭയം തേടി കുറ്റം ചെയ്യുന്നു.
                   കലയുടെ വസന്തം തീർക്കപ്പെടുന്ന നാട് സമത്വ-സുന്ദര-മോഹന ഭൂമിയൊന്നുമാവില്ല. ഭാഷകൾക്കതീതമായ ബഹുസ്വരതയെ ഉൾകൊള്ളുന്ന മനുഷ്യ സമൂഹത്തിന്റെ സ്വാഭാവികമായ ജീർണ്ണതകൾക്കിടയിൽ തന്നെയാണ് കലാകാരൻ ആളിക്കത്താനുള്ള ജീവവായു കണ്ടെത്തുന്നത്. അയാളുടെ കണ്ണുകളും, ചിന്തകളും പരതുന്നതും അലയുന്നതുമായ ഇടങ്ങളെ കലാപരമായി തളച്ചിടുകയാണ് കലാകാരൻ ചെയുന്നത്. മാറ്റങ്ങൾക്ക് നാന്ദി കുറിക്കുന്ന ആശയ വിസ്ഫോടനങ്ങളിലെയ്ക്ക് നമ്മുടെ മനസ്സിനെ തള്ളിയിടുന്നതും അയാളാണ്. ആസ്വാദനത്തിന്റെയും, വിനോദത്തിന്റെയും മധുരമുള്ള പുറന്തോടുകൾക്കുള്ളിൽ നമ്മൾ തിരിച്ചറിയാത്തതോ, കണ്ണടക്കുന്നതോ ആയ ചവർപ്പുകളെ ഒളിപ്പിച്ചു കടത്തി പോതുബോധത്തെ ദീർഘവീക്ഷണത്തോടെ വാർത്തെടുക്കുന്ന കലാകാരന്മാർ പെരുകുമ്പോഴാണ് കലയുടെ വസന്തമുണ്ടാകുന്നത്.
              അസാധ്യതകളിൽ നിന്ന് സാധ്യതകളിലേക്കുള്ള ദൂരങ്ങൾ പിന്നിട്ടു കൊണ്ട് സാംസ്കാരിക പുരോഗതിയുടെ പുതിയ അദ്ധ്യായങ്ങൾ രചിക്കപ്പെടുന്ന ഈ വേളയിൽ മനുഷ്യ "വൈകാരികതകളെ" യാന്ത്രികത കീഴടക്കുന്നതായാണ് കാണുന്നത്. സഹിഷ്ണുത വറ്റിവരണ്ട മനുഷ്യ സമൂഹം ആയുധമണിഞ്ഞു പരസ്പരം ചുട്ടെരിക്കാനുള്ള അഗ്നിയുമായി പോർവിളികളുയർത്തുമ്പോൾ സ്നേഹത്തിന്റെ ആർദ്രമായ ഉറവകൾ അന്യമായിരിക്കുന്നു എന്ന ഞെട്ടിപ്പിക്കുന്ന സത്യമാണ് തെളിയുന്നത്. അധികാര ഗർവ്വിന്റെയൊ, ആർത്തിയുടെയോ ഭ്രമാത്മകമായ   ചിന്തകളുടെ കാറ്റേറ്റ് ഈ അഗ്നി പടരാതെ നോക്കാൻ കലാകാരൻ തുനിഞ്ഞിറങ്ങേണ്ടതുണ്ട്. സഹിഷ്ണുതയേയും, മനുഷ്യ വൈകാരികതയെയും തിരിച്ചു പിടിക്കേണ്ടത്‌ കലയുടെ മാത്രമല്ല സമൂഹത്തിന്റെയും നിലനിൽപ്പിന് ആവിശ്യമാണ്. എന്റെയും, നിങ്ങളുടെയും ചിന്തകളെ ചൂടുപിടിപ്പിക്കാൻ കുറിച്ച ഈ വരികൾക്ക് താൽക്കാലിക വിരാമമിടുന്നു.